Bagieniec
TYCHENOW – w 1307 r.
TEICHENAU - 1307-1945 r.
TYCHENOW - w 1945 r.
BAGIENlEC - od 1946 r.
Etymologia nazwy wsi nawiązuje do istniejących tutaj mokradeł. Niemieckie „der Teich” oznacza sadzawkę, staw. W XII stuleciu zeslawizowana do brzmienia Tychenow, później Teichenau. Nazwę Tychenow przywołano jeszcze w 1945 roku. Od 1946 roku, przez proste przetłumaczenie, wsi nadano imię Bagieniec.
Bagieniec położony jest na płd-wsch. od Świdnicy i na wschód od Jaworzyny Śląskiej, przy drodze bocznej z Bolesławic do Wiśniowej, i dalej do Świdnicy, wzdłuż potoku Bagieniec, wpadającego do rzeki Bystrzycy, wśród łąk i lasów mieszanych, w obniżeniu lekko pofałdowanego terenu, na wysokości od 202,8 m do 209,3 m ponad poziomem morza. Wieś rozlokowana jest wzdłuż szosy asfaltowo - brukowej, w zabudowie rozproszonej, zbliżonej do wsi typu łańcuchowego.
Bagieniec powstał za czasów Bolka I, księcia świdnicko-jaworskiego. Wzmiankowany po raz pierwszy w 1307 i 1318 roku w dokumentach biskupa wrocławskiego Henryka. W 1369 roku wieś należała do Nicolasa von Sachenkirch, burgrabiego z Sobótki, który w 1400 roku podzielił dobra pomiędzy swoich synów: Hansa, Pawła, Weigela, Konrada i Piotra, przy czym nie wiadomo, któremu z nich przypadł Bagieniec. W XV wieku wieś stała się lennem saskim, zarządzanym przez radę miejską w Świdnicy, i została oddana w dzierżawę. W 1499 roku należała do Pawła Herdena, który sprzedał ją Hansowi Hotzendorfowi, a ten z kolei, w 1545 roku, Hansowi von Ronau z Goli Świdnickiej. W rękach tego rodu wieś pozostała do 1633 roku, po czym drogą koligacji przeszła w ręce rodu von Luck. W 1775 roku, drogą zakupu, Bagieniec przeszedł we władanie rodu von Zedlitz , który w 1884 roku otrzymał prawo Fedeikomisu, a w 1917 ustanowił majorat. Ostatnim właścicielem wsi był - wymieniony w dokumentach z 1930 roku - Karl August von Zedlitz-Leipe.
W 1785 roku wieś liczyła 187 mieszkańców, w tym: 3 zagrodników, 22 chałupników, 1 folwark i 2 młyny wodne. Około 1866 roku Bagieniec liczył już 271 mieszkańców, ponadto były tu 2 młyny wodne, majątek ziemski, szkoła ewangelicka dla 55 dzieci i 1 nauczyciel.
Bagieniec posiada szereg wartości zabytkowych, między innymi:
• 10 stanowisk archeologicznych, dokumentujących ślady dawnego osadnictwa,
• zespół pałacowo-folwarczny: rozlokowany w centrum wsi, w obniżeniu między niewielkimi wzniesieniami, otaczającymi wieś. Zajmuje on teren płaski, otoczony od wschodu i północy dużymi stawami hodowlanymi, od południa i zachodu łąkami i polami uprawnymi, przez łąki graniczy z cmentarzem, rozlokowanym na niewielkim wzgórzu. Głównym obiektem zespołu był dwór wzniesiony prawdopodobnie przez Nicolasa von Sachenkircha w latach 70-80-tych XV wieku. Składał się on z budynku na planie czworoboku, o trzech kondygnacjach. Do budynku przylegały zabudowania pomocnicze. Ten pierwotny dwór, noszący charakter wieży mieszkalnej, został rozbudowany na nowoczesną siedzibę w formie pałacu w
latach 20-30-tych XVII wieku. Do zespołu budynków folwarcznych należały: dom rządcy, czworak, chlewnia, stajnia, obora, wozownia, stodoła, spichlerz, chlewnia, sklep, park i most przy pałacu. Całości zespołu uzupełniają dwa budynki mieszkalne nr 2 i 20. Zabudowa ta pochodzi z połowy XIX w, częściowo z początków XX wieku,
• zespół cmentarny, na który składają się: mur cmentarny z bramą z około poł. XIX w, kaplica cmentarna z 1854 roku i cmentarz z zespołem zabytkowych nagrobków rodu von Zedlitz z XIX stulecia. Najstarszy istniejący nagrobek pochodzi z 1889 roku. Cmentarz otoczony jest drzewami, które uzupełniają ten zespół.
Ścisłej ochronie konserwatorskiej podlega układ przestrzenny wsi, wszystkie stanowiska archeologiczne, dwór, zespół zabudowań folwarcznych, park i zespół cmentarny.
Bolesławice
BUNZLAYCZ - w 1308 r.
BUNZELWITZ – 1308-1945 r.
BOLESŁAWICE - od 1945 r.
Etymologia nazwy wsi z całą pewnością wiąże się z imieniem Bolesława, prawdopodobnie Krzywoustego, w którego imieniu wieś tę założył Piotr Włost, wojewoda śląski, zapewne w 1109 roku, na co wskazywała stara tablica, wmontowana w mur budynku szkolnego, w XIX stuleciu. Wskazują na to również nazwy niemieckie, które odwołują się do imienia Bolesława.
Bolesławice położone są przy drodze wiodącej ze Świdnicy do Jaworzyny Śląskiej i dalej do Strzegomia, w odległości 3,5 km od dworca kolejowego w Jaworzynie, na wysokości od 213 do 233 m nad poziomem morza. Należy do najstarszych wsi na Śląsku. Wzmiankowana historycznie po raz pierwszy dopiero w 1308 roku, gdzie podaje się, że właścicielem wsi był Beynemann z Bunzlaycz, ławnik ze Świdnicy. 31 sierpnia 1318 roku biskup wrocławski Henryk włączył dobra wsi do klasztoru cystersów w Kamieńcu Ząbkowickim. W 1337 roku Henrich von Reinchenbach wykupił wieś z rąk Konrada von Promnitz.
W 1788 roku wieś liczy już 334 mieszkańców, w tym 22 gospodarzy, 10 zagrodników i 14 chałupników. We wsi znajduje się katolicki kościół filialny i szkoła, w której uczy się 72 uczniów. W 1886 roku wieś liczy 794 mieszkańców. W szkole 123 dzieci. Część mieszkańców podejmuje prace w Świdnicy i w Jaworzynie Śląskiej. W 1910 roku Bolesławice otrzymują gminny urząd obwodowy, urząd stanu cywilnego, stację kolejową, kasę zapomogowo-pożyczkową. Wieś rozbudowuje się przestrzennie. Przybywa domów i zagród, wznoszonych w technologii murowanej.
Bolesławice, tak jak każda miejscowość o starej metryce założenia, posiadają szereg wartościowych zabytków historii, architektury, budownictwa i sztuki. Do najciekawszych należą:
• Kościół filialny pw. św. Jadwigi
pierwotny wzmiankowany w 1318 roku, obecny gotycki, zbudowany z kamienia w II połowie XIV wieku i przebudowany w początkach XVI wieku, nosi charakter renesansowy. Remontowany w latach 1836, 1926 i 1966. Murowany, jednonawowy, orientowany, z kwadratowym prezbiterium i z takąż wieżą od zachodu. W 1516 roku z północnej strony dobudowano kaplicę. Wnętrze nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym i gwiaździstym. We wnętrzu uwagę przykuwa kamienne sanktuarium z 1515 roku, renesansowy obraz z XVI wieku oraz późnorenesansowy ołtarz z początku XVII wieku. Na zewnątrz znajdują się dwa krzyże pokutne. Kościół otoczony jest murem z XVII wieku.
• Zespół pałacowy (budynek nr 50), wzniesiony w 1783 roku, później wielokrotnie przebudowywany, m.in. w XIX wieku oraz w 1977 roku. Pałac - trzytraktowy, dwukondygnacyjny, nakryty dachem łamanym, na parterze sklepiony kolebką, zachował charakter budowli późnobarokowej.
• szkoła (budynek nr 36), wzniesiona około 1920 roku,
• 20 stanowisk archeologicznych, w postaci osad otwartych lub śladów osadnictwa kultury łużyckiej lub przeworskiej.
Ścisłą ochroną konserwatorską objęty jest układ przestrzenny wsi, wszystkie wymienione powyżej obiekty architektury i budownictwa, a ponadto zespół cmentarza: mur ogradzający, nagrobki, aleja lipowa i starodrzew. Cmentarz położony jest przy drodze Świdnica - Żarów, w kierunku Nowic, w północnej części wsi, na lekkim wzniesieniu.
Czechy
TSCHECHEN - 1163 r.
TSCHECHENDORF – 1163 – 1935 r.
FRIEDRICHSDORF - 1935 r.
CZECHYNIA - 1945 r.
CZECHY -1946 r.
Etymologia nazwy wsi nawiązuje prawdopodobnie do pierwszych osadników - Czechów lub do jej założyciela Czecha, i pochodzi zapewne z XII stulecia. Friedrichsdorf jest plonem germanizacyjnej polityki III Rzeszy i pochodzi z 1935 roku. Nazwa Czechynia i Czechy są wyrazem nowych poszukiwań nazewniczych i związania ich z tradycjami wsi. Pochodzą z 1945 i 1946 roku.
Czechy pierwotnie były wsią owalnicową. Później, poprzez rozbudowę przestrzenną, stały się wsią ulicową.
Po raz pierwszy wzmiankowane przez biskupa wrocławskiego Waltera w 1163 roku. W 1342 roku Czechy były własnością Gotfrieda von Girlascheim'a, następnie poprzez dzierżawy i wykupienia stawały się własnością różnych rodów. W 1785 roku wieś i majątek były własnością Marii von Kramsta aus Muhrau. Wówczas liczyły już 405 mieszkańców, w tym 20 rolników, 18 zagrodników i 15 chałupników. Majątek liczył 271 ha, w tym 194 ha gruntów ornych, 38 ha łąk i 37 ha lasów. We wsi był młyn wodny, zwany czeskim, i szkoła założona w 1742 roku, w której uczyło się ok 50 dzieci. W 1886 roku w Czechach mieszkały 792 osoby, z czego część dojeżdżała do pracy w Jaworzynie. W szkole uczyło się 137 uczniów. W XIX stuleciu wieś poddana została rozbudowie przestrzennej, w technologii i konstrukcji murowanej.
Wśród wielu zabytków kultury na uwagę zasługują:
• 20 stanowisk archeologicznych, przedstawiających osady lub ślady osadnictwa kultury łużyckiej lub wczesnego średniowiecza,
• Góra Kluskowa (Klosseenberg), i znajdujące się na niej „szańce” szwedzkie z XVII wieku, wieża kościelna z 1873 roku,
• budynek szkoły podstawowej, Nr 25, z końca XIX stulecia,
• zespół mieszkalno - gospodarczy (Nr 3) : dom mieszkalny, budynek gospodarczy z murem ogrodzenia, z 1906 roku,
• brama (budynek Nr 4), z końca XIX wieku,
• zespół cmentarza ewangelickiego z II połowy XIX wieku, położony na niewielkim wzniesieniu, za wsią, we wschodniej jej części, wśród pastwisk.
Ochronie konserwatorskiej podlega układ przestrzenny wsi, ponadto wszystkie wymienione powyżej obiekty historii, kultury i budownictwa.
Milikowice
ARNOLDSDORF - 1369 r.
ARNSDORF - 1447 r.
MILlKOWICE -1945 r.
Etymologia nazwy wsi wywodzi się od formy dzierżawnej - wieś Arnolda, później skrócona do formy Arnsdorf. Milikowice nie znajdują potwierdzenia w źródłach pisanych i pochodzą z nazewnictwa powojennego, z 1945 roku.
Milikowice są wsią ulicową, utworzoną na bazie wsi łańcuchowej z elementami wsi owalnicowej. Wieś długa, rozłożona równolegle do potoku Milikówka, wzdłuż drogi, wiodącej z Jaworzyny Śląskiej, przez Stary Jaworów i Witków, do Świdnicy, na wysokości od 246 do 270 m npm.
Milikowice są wsią starą, założoną około 1200 roku. W źródłach wymieniona po raz pierwszy w 1264 roku, w dokumencie Henryka Śląskiego, w którym książę przekazuje ją swojemu słudze i rejentowi Miricusowif. 14 czerwca 1376 roku kościół zwierzchni w Świdnicy podzielił wieś na trzy części: Górne, Środkowe i Dolne.
Milikowice Górne od 1487 roku należały do Hansa von Monau, patrycjusza w Świdnicy. Późniejszymi właścicielami kolejno byli: od 1497 r. Georg von Ungervothen ze Świdnicy, od 1594 r. Adam von Gersdorf, od 1600 r. - Georg Heinrich von Tschirnau, od 1635 r. - Nicolaus von Tschirsky, od 1747 r. Christina Dorota Hochberg z Książa, pod koniec XVIII wieku znowu rodzina von Tschirsky. W 1876 r. wieś wykupił Teodor von Hayn i w 1901 r. August von Meterschein, który panował tu do aż do 1945 r. W 1785 r. wieś liczyła 205 mieszkańców, w tym 12 rolników, 23 zagrodników i kilku chałupników. Ponadto we wsi znajdują się: 2 folwarki, młyn wodny i szkoła.
Milikowice Środkowe od 1685 roku należały do Christopha von Sommerfelda, po czym w 1691 r. przeszły we władanie Franza Alberta von Sommerfelda, a następnie, w 1694 r., w ręce Marii Elżbiety von Zedlitz, z domu Gellhorn. W 1720 r. wsią władał Ernst Wilhelm von Reibnitz. W 1785 r. Milikowice Środkowe liczyły 44 mieszkańców, w tym 4 gospodarzy i 4 zagrodników.
Milikowice Dolne od 1511 roku należą do Georga i Servantiusa von Schindel. W 1785 właścicielem wsi i majątku był Ferdinand Braun. Majątek liczy 360 ha, w tym pola uprawne 321 ha, łąki 21 ha, lasy 12 ha i dziedziniec folwarczny 6 ha. Wieś w tym czasie liczy 199 mieszkańców, w tym 7 rolników, 18 zagrodników i 9 chałupników. Ponadto we wsi znajdują się: 1 kościół katolicki, 1 dom parafialny, 1 szkoła, 1 folwark i 1 młyn wietrzny (wiatrak).
W 1886 roku wieś, jako całość, liczy 1078 mieszkańców, przy czym w Milikowicach Górnych mieszka 572 osób, Środkowych - 120 i Dolnych - 386. W Milikowicach Górnych działa szkoła ewangelicka dla 120 dzieci, w Milikowicach Dolnych szkoła katolicka dla 81 dzieci. Ponadto we wsi istnieją 2 wiatraki. Ustalono też, że we wszystkich częściach wsi mieszkali ludzie o polsko brzmiących nazwiskach.
W Milikowicach istnieje szereg obiektów objętych ochroną konserwatorską. Są to :
• 2 stanowiska archeologiczne: cmentarzysko ciałopalne i ślad osadnictwa.
• kościół parafialny p.w. św. Michała: wczesnogotycki, wzniesiony w 2 poł. XIII wieku/wymieniony dopiero w 1318 roku, przebudowany w XV wieku i następnie w 1668!oku, restaurowany w 1891 roku. Murowany, jednonawowy, z wież od południa, z kwadratowym prezbiterium. Sklepienie krzyżowo-żebrowe. Zachowało się szereg nagrobków z XVI, XVII i XVIII wieku.
• cmentarz parafialny, d. ewangelicki, położony w zachodniej części wsi, przy szosie Milikowice - Mokrzeszów, za zabudową wsi, na płaskim terenie, z połowy XIX wieku. Cmentarz czynny. Brakuje nagrobków o historycznym znaczeniu.
• zespół pałacowy: pałac, dom mieszkalny, budynek mieszkalno-gospodarczy, obora; położone w środkowej części, pochodzą z poło XIX wieku, oraz z pocz. XX. W. Pałac, zbudowany w stylu wczesno neogotyckim, prawdopodobnie w latach 30. XIX stulecia, znajduje się w stanie ruiny. W 2. poł. XIX był przebudowywany i utracił część swoich cech stylowych.
• park dworski: założony w latach 30. XIX wieku, na powierzchni 16 hektarów, w formie dużego trójkąta, nosi w sobie, mimo zniekształceń, ślady założenia romantycznego. Jest podzielony licznymi alejami, wzbogacony ciekami wodnymi, o zróżnicowanym drzewostanie, w tym także o charakterze pomnikowym. Należy do ciekawszych w tej części Śląska.
• park podworski, ob. komunalny, położony przy drodze do Mokrzeszowa, założony prawdopodobnie w XIX stuleciu, w stylu romantycznym. W parku zachowała się ruina budowli - być może dawnego dworu.
• Szkoła Podstawowa przy ul. Kościuszki 27, z pocz. XX wieku.
• willa w parku, z pocz. XX w.
• dom mieszkalny przy ul. Parkowej 11, z około 1880 roku.
• dom mieszkalny przy ul. Spacerowej 8, z ok. 1880 r, rozbudowywany ok. 1906 r.
Ochronie konserwatorskiej podlega układ przestrzenny wsi, a ponadto wszystkie wymienione powyżej obiekty, stanowiące dobra kultury: historii, zieleni, architektury i budownictwa.
Nowice
NEUDORF - 1350 r.
Etymologia nazwy wsi wywodzi się stąd, że w pobliżu istniała jakaś stara wieś. Dla odróżnienia tej od innej nazwano ją Nową. Neue Dorf, czyli Neudorf. Nazwa Nowice nawiązuje do nazewnictwa historycznego i pochodzi z 1945 roku.
Nowice są wsią ulicową, położoną na wsch. od Jaworzyny Śląskiej i na północ od Świdnicy przy drodze lokalnej, wiodącej z Piotrowic Świdnickich do Bolesławic i dalej do Świdnicy, na wysokości od 213 do 217 m ponad poziomem morza.
Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1350 roku. Wiadomo, że w 1354 roku była własnością Nicela von Schenkircha, a od 1490 roku - Paula von Monau. W 1548 roku Nowice nabył Christoph von Kuhl i Peter von Tschirnhaus. W roku 1587 wieś przeszła w ręce Fredricha von Schellendorfa, a następnie w roku 1655 - Friedricha von Czetritza. W roku 1737 Nowice były już pod zarządem Carla Dawida Sigmunda von Zedlitza. W 1785 roku liczyły 242 mieszkańców, w tym 7 rolników, 4 chałupników i 27 zagrodników. We wsi był folwark, młyn wietrzny (wiatrak) i szkoła, w której uczyło się 83 uczniów.
W 1886 roku Nowice należały do obwodu gminnego w Piotrowicach i liczyły już 524 mieszkańców. Folwark liczył 277 ha, w tym 239 ha pól uprawnych, 7 ha łąk i 24 ha lasów. We wsi, poza wiatrakiem był jeszcze browar i gorzelnia.
Do zabytków, znajdujących się we wsi i na jej gruntach należą:
• cmentarz ewangelicki, pochodzący z końca XIX wieku, położony w północnej części wsi, poza zabudową, w pobliżu drogi Bolesławice - Piotrowice, do Żarowa: ogrodzony murem kamienno-ceglanym, widoczny od strony drogi. Aktualnie nieczynny. Zachowana aleja na osi wejścia szpalery na obrzeżach.
• zespół mieszkalno-gospodarczy: dom, stodoła,
• budynek gospodarczy z bramą przejazdową, nr 5, z końca XIX w., z 1872 r. oraz końca XIX w.,
• budynek mieszkalno-gospodarczy nr 7 z końca XIX w.,
• dom mieszkalny nr 14,
• dom mieszkalny nr 24, z ok. 1880 roku,
• zespół mieszkalno-gospodarczy: dom mieszkalny, budynek gospodarczy, z ok. 1880 roku oraz z końca XIX stulecia.
Ochronie konserwatorskiej podlegają wszystkie wymienione powyżej obiekty.
Nowy Jaworów
JAUERNIG - XVIII w.
JAUERNICK
Nowy Jaworów, jako wieś założona później, przyjął nazwę od Starego Jaworowa. Jest wsią ulicową powstałą na bazie wsi łańcuchowej. Położona wzdłuż drogi Strzegom - Świdnica, nieco na północ od Starego Jaworowa, na wysokości od 243 do 251 m n.p.m.
W 1785 roku wieś liczyła 34 mieszkańców, w tym 8 chałupników, w 1886 roku liczba ta wzrosła 102 osób. W dniu 25 listopada 1761 roku, w okolicy - pomiędzy Starym a Nowym Jaworowem - odbyła się, w ramach wojny 7-letniej słynna bitwa pomiędzy wojskami pruskimi Fryderyka II a koalicją austro-rosyjską, zakończona zwycięstwem Prusaków. W 1791 roku, na polach, postawiono pomnik. Fakt ten w przyszłości zaważył na założeniu osiedla - Jaworzyna Śląska.
W Nowym Jaworowie zachowały się 3 stanowiska archeologiczne:
• grodzisko, osada otwarta i ślad osadnictwa kultury łużyckiej,
• dom ludowy, ob. dom mieszkalny nr 13, z końca XIX w.,
• zespół mieszkalno-gospodarczy nr 18: dom mieszkalny z około 1880 r., składzik z około 1900 r.
Pastuchów
Nazwa miejscowości wywodzi się od polskiej nazwy pastuch, pasterz. Niemiecki językoznawca Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku, wydanym w 1888 roku we Wrocławiu, wymienia jako pierwotną zanotowaną nazwę miejscowości „Hirtendorf”, tłumacząc jako „wieś pasterzy, pastuchów”. Wiąże się ona prawdopodobnie z pasterstwem, którym zajmowali się mieszkańcy.
Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w łacińskim dokumencie z 1223 roku, wydanym przez biskupa wrocławskiego Lorenza, gdzie zanotowana została w zlatynizowanej, staropolskiej formie „Poszucou”. Kolejna wzmianka znajduje się w łacińskim dokumencie z 1250 roku, wydanym przez papieża Innocentego IV w Lyonie, gdzie wieś zanotowana została w formie „Poschuchov”. Nazwa miejscowości została później zgermanizowana na Puschkau i utraciła pierwotne znaczenie.
Do zabytków na terenie wsi należą:
• kościół parafialny pw. św. Barbary, zbudowany około połowy XIII w. z kamienia łamanego, w stylu późnoromańskim, powiększony w XVIII w. o wieżę zachodnią. Jest to budowla jednonawowa z kwadratowym prezbiterium zakończonym absydą sklepioną półkopułą. W prezbiterium założono sklepienia krzyżowo-żebrowe wsparte na narożnych kolumienkach. W zachodniej ścianie nawy zachował się skromny portal uskokowy. W prezbiterium widnieje późnogotyckie tabernakulum i kamienna chrzcielnica,
• zespół dworsko-folwarczny (nr 2), z 1565 r., przebudowany w drugiej połowy XIX w.,
• wieża mieszkalno-obronna z XV wieku, pierwotny średniowieczny zamek wodny z wieżą mieszkalną został rozbudowany w 1565 r., wówczas do wieży dostawiono skromny renesansowy pałac-dwór.
Piotrowice Świdnickie
Pierwsza (potwierdzona) wzmianka o Piotrowicach Świdnickich pochodzi z roku 1198. Mowa w niej o osadzie Petri Villa (z łac. dom – gospodarstwo Piotra). Poniektórzy historycy z niemieckiego podają nazwę Peter Ville – dobra Piotra. Dotychczas żaden z badaczy nie opisał w trybie pewnym osoby o tym imieniu. Na podstawie dokumentów o historii wsi z Instytutu Ossolińskich we Wrocławiu brano pod uwagę Piotra z Rodu Świnków.
Nie wiadomo, kiedy nazwa wsi uległa zniemczeniu. W XIV wieku Piotrowice Świdnickie wymieniane są pod nazwami: rok 1305 – Petrowicz, 1335 – Piotrowicz, 1369 – Petirwicz , 1393 – Peterwisz. W 1393 roku jako właściciela dóbr wymienia się rycerza Cunrada von Czirnen – von der Wezen. W XV wieku posiadaczami dóbr, już wówczas rycerskich, były rodziny von Liebenthal i von Logau. Co ciekawe, Maciej – Matthias von Logau z końcem XV wieku odkupił od „raubritterów husyckich” zamek Grodno k/ Zagórza, który w 1545 roku rozbudował.
31 maja 1469 roku dobra w Piotrowicach Świdnickich otrzymał jako lenno od króla czeskiego Diprand von Reibnitz. Od 1536 roku lennem władał syn Dipranda – Niklas , a po nim wnuk pierwszego – Georg von Reibnitz. Od roku 1550 jako włodarza Piotrowic Świdnickich wskazuje się Leonharda von Gellhorn. Musiał to być okres przejściowy, gdyż już w roku 1559 (20 luty) Georg von Reibnitz sprzedaje Peterwicz (zm. nazwy) – braciom Christophowi, Jacobowi i Georgowi von Zedlitz z Płoniny. W latach 1568-94 jedynym właścicielem Piotrowic Świdnickich pozostaje Jacob von Zedlitz, który wznosi we wsi okazały dwór zwany zamkiem (1585 rok). W roku 1600 baronowie von Zedlitz z Piotrowic zjednoczyli posiadłości rycerskie Łażan, Piotrowic, Nowic i Żarowa pod jedną ordynację z siedzibą w Łażanach.
Okres Wojny Trzydziestoletniej (1618-1648) nie był łaskawy dla Piotrowic. Ówcześni właściciele, chcąc ponownie zagospodarować pola uprawne, zaciągnęli pożyczki w zbożu, celem ich obsiania. Warunkiem tej transakcji był zwrot ¼ zebranego zasiewu. W 1716 roku Piotrowice przejął po swym ojcu Carl Gottlieb von Nostitz, a po jego
śmierci – wdowa po nim Beate Abigail, z domu von Siegroth – Schlawkau. W roku 1726 obciążenie podatkowe części dworskiej Piotrowic Świdnickich szacowano na 2253 talary, a chłopów - 1013 talarów. Prawdopodobnie dla ratowania zadłużonego majątku baronowa von Nostitz wyszła ponownie za mąż. Jej wybrankiem został gen. kawalerii Armii Pruskiej – Wilhelm Dietrich von Buddenbrock - zasłużony w bitwie pod Chotusitz ( I Wojna Śląska ). Za swoje czyny został awansowany do stopnia generała i nagrodzony osobiście przez Fryderyka II swoim portretem, oprawionym w brylanty i wysoką pensją (nagroda). Zmarł w wieku 85 lat we Wrocławiu, piastując wysokie stanowisko gubernialne. Na własne żądanie został pochowany w Piotrowicach Świdnickich. Większość otrzymanej nagrody przeznaczył na cele dobroczynne. Mając na uwadze zasługi baronowe Beate Abigail i feldmarszałka von Buddenbrock możliwe jest, iż byli ulgowo traktowani w kwestii utrzymania armii pruskiej. Zachowane niemieckie monografie o wsi wskazują, że jeszcze w 1785 r. właścicielką Peterwiz była feldmarszałkowa Buddenbrock, która z braku potomstwa przekazała posiadłości dalekiemu krewnemu ze strony swojego ostatniego męża - hrabiemu von Burghauss.
1 września 1836 r. ówczesny właściciel Niklas Herman Friedrich hr. von Burghauss (1793-1885) z Korfantowa, szambelan królewski, dyrektor Ziemstwa Śląskiego - prawnie reaktywował Majorat Łażański, w skład którego wchodziła wieś Piotrowice. Inwentura z roku 1840 wykazywała, że w skład wsi wchodziło: 64 domy, folwark, kościół ewangelicki z pastorówką mający dwie morgi ziemi, szkoła ewangelicka z nauczycielem, parafialny kościół rzymsko-katolicki posiadający 54 morgi pól, 14 mórg łąk plus 10 mórg lasu. Ponadto znajdowała się tu cegielnia, która produkowała dziennie około 860 cegieł i dachówek, co rocznie dawało około 313 000 sztuk. Wieś zamieszkiwało 671 mieszkańców wśród, których było 14 rzemieślników, 7 handlowców, 1 domokrążca. W Piotrowicach hodowano ponad 1600 owiec.
W wyniku rozwoju przemysłu w Żarowie, Jaworzynie Śląskiej, a także w Pastuchowie (cukrownia) - wieś rozrastała się. Wzrosło zapotrzebowanie na siłę roboczą w związku z bardzo intensywnym postępem budowy kolei „świebodzickiej”, którą oddano do użytku w 1843 r.
Jako ciekawostkę można podać, iż na terenie Piotrowic Świdnickich znajdował się pręgierz. Urządzenie służące do przykuwania przestępców w celu wymierzenia kary chłosty usytuowane było w początkowym okresie w górnej części wsi na rozwidleniu drogi - blisko urzędu wiejskiego. Wystawienie delikwenta na widok publiczny miało przysporzyć mu hańby. W późniejszym okresie (z powodu zbutwienia cz. przyziemnej) pręgierz przeniesiono na plac przy kuźni. Ówczesny kowal używał tego urządzenia do przywiązywania koni podczas podkuwania.